پیامبری از فاران (بشارت پیامبرمان در تورات)

در سِفر تثنیه 33/1-2 آمده است: «و این همان برکتی است که موسی بنده ی الله قبل از وفاتش بنی اسرائیل را با آن متبرک ساخته بود او گفت: پروردگار از سینا آمد و از سعیر(1) بر آنها طلوع نمود و از کوه فاران نمایان گردید و با هزاران نفوس پاکیزه آمد و در دست راستش نور درخشان شریعت بود».در نسخه ی چاپ شده سال 1844م این عبارت ذکر شده است: «از کوه فاران نمایان شد و همراهش هزاران نفس پاکیزه بود و در دست راستش آئینی درخشان بود».

پس مراد از آمدن پروردگار از کوه سینا، دادن تورات برای موسی(علیه السلام) و طلوعش از ساعیر به معنای دادن انجیل برای عیسی (علیه السلام) می باشد؛ زیرا ساعیر نام یکی از کوه های فلسطین و نام یکی از قریه های ناصره می باشد. اما نمایان شدن او از کوه فاران همانا نازل نمودن قرآن کریم بر محمدﷺ می باشد؛ زیرا فاران(2) همان مکه ی مکرمه است و دلیل آن همان است که در حق اسماعیل(علیه السلام) در سِفر تکوین 21/20-21 آمده است: «و خدا همراه آن پسر بود تا این که او رشد و نمو کرد. ساکن صحرا گردید و به عنوان یک تیرانداز به جوانی رسید. او در بیابان فاران سکونت اختیار کرد و مادرش زنی از سرزمین مصر را به نکاح وی درآورد». در تورات سامری چاپ سال 1851م بیان شده که فاران در حجاز قرار دارد و عبارت آن چنین آمده است: «در صحرای فاران که در حجاز است سکونت نمود».

بدون شک محل سکونت اسماعیل (علیه السلام) در مکه ی مکرمه قرار داشت و پس از وی در مکه غیر از نواده اش محمد ﷺ دیگر هیچ پیامبری فرستاده نشد. پس مشخص شد که مقصود از آشکار شدن الله متعال از کوه فاران نزول وحی بر محمدﷺ در مکه‌ی مکرمه بوده؛ زیرا نمی توان گفت: خود الله متعال از آن موضع آمده است، مگر این که آن را توجیه به نزول وحی کنیم و از آنجایی که تورات در کوه سینا نازل شد و انجیل در ساعیر (فلسطین)، لازم است که مراد از نزول در اینجا همان نزول قرآن کریم در مکه ی مکرمه باشد و اولین آیاتی که از قرآن کریم نازل شد در غار حرا بود که در بالای کوه فاران می باشد. در عبارت چاپ شده ی سال1844م آمده: «همراه او هزاران نفس پاکیزه بود». و در عبارت برخی نسخه های قدیمی چنین آمده است: «همراه او هزاران نفس صالح و کتابی درخشان بود».

این عبارات با صراحت کامل بر صحابه‌ی محمدﷺ که او را نصرت نمودند، دلالت می‌کند و دین با متابعت ایشان از آن حضرتﷺ و جهادشان در کنار وی عزت یافت. اگر هر شخص عاقل منصفانه فکر نماید: آن پیامبری که در فاران با هزار فرد صالح به همراه کتاب درخشان – که هیچ سوره‌ی آن خالی از وعید برای کفار و مخالفین او نمی‌باشد – مبعوث شده چه کسی است، قطعاً پی خواهد برد که او محمدﷺ می باشد. اما از آنجایی که این بشارت وضاحت کامل دارد، اهل کتاب عمداً عبارت «همراه هزار مقدس» و عبارت «با کتاب درخشان» را در چاپ های جدید حذف نموده اند. این بشارت واضحی است که بر انبیاء سه گانه؛ موسی، عیسی و محمد و برکات سه گانه دلالت می کند که بر ایشان در مواضع سه‌گانه‌ی مبارک نازل گردید و این سخن موافق قول الله متعال می باشد: «وَٱلتِّينِ وَٱلزَّيۡتُونِ ١ وَطُورِ سِينِينَ ٢ وَهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٱلۡأَمِينِ ٣» [التین: 1-3]«قسم به انجیر و زیتون [یا قسم به سرزمین شام و بیت المقدّس]‌، و سوگند به طور سینین و قسم به این شهر امن [مکّه‌]».

این آیات به مناطق بعثت انبیاء سه گانه اشاره نموده است؛ زیرا در فلسطین زیتون و انجیر زیاد می شود، اما چون مقصود قرآن کریم تعظیم بود از این جهت از ادنی به اعلی رفت. پس رسالت موسی(علیه السلام) بزرگتر از رسالت عیسی(علیه السلام) است و رسالت محمدﷺ بزرگتر از رسالت هردو می باشد و همچنین مکه از فلسطین و سینا با فضیلت تر می باشد.

از آنجایی که مقصود تورات تنها بیان حکایت تاریخی است ترتیب این مواضع بر اساس زمان بعثت أنبیاء سه گانه ذکر گردید و بعثت موسی(علیه السلام) را به طلوع صبح و بعثت عیسی(علیه السلام) را به طلوع آفتاب و بعثت محمدﷺ را به ظهور و آشکار شدن خورشید در قلب آسمان تشبیه نمود؛ تا بدین وسیله نور بر مخلوقات به کامل ترین وجه آن برسد و در روی زمین هیچ دین و کتابی مانند اسلام و قرآن که محمدﷺ آورده است، ظاهر نگردیده که تاریکی های شرک و بت پرستی را نابود سازد.