چرا در آیه ۷۹ سوره مبارکه نساء بدی‌ها به خود انسان و خوبی‌ها به خداوند نسبت داده می‌شود؟
چه تفاوتی میان اعمال خوب و بد ما وجود دارد؟
پاسخ را از زبان بدیع الزمان سعید نورسی رحمه الله تعالی بخوانیم:«در واقع در امور عدمی و تخریبی و شرّی نیازی به قوت و اقتدار نیست؛ کاری کوچک و قوتی جزیی بلکه انجام ندادن وظیفه کافی‌ست تا گاهی موجب عدم‌ها و تخریب‌های بزرگ گردد. فاعلان شرور گمان می‌رود که مقتدرند؛ در حالی که جز عدم تاثیری ندارند و خارج از کسبی جزیی، قدرتی ندارند، لذا چون شروران مزبور ریشه در عدم دارند پس شروران فاعلان حقیقی‌اند. آن‌ها مستحق آن‌اند که اگر ذی شعورند مجازات را متحمل شوند. پس شروران در سیئات، فاعلند و فقط در حسنات و امور خیر و اعمال صالحه صحبت از وجود می‌شود و نیکان فاعلان و موثران حقیقی نیستند، آن‌ها قابلند و فیض الهی را می‌پذیرند و پاداش‌شان نیز فضلی الهی‌ست لذا قرآن حکیم می‌فرماید:
«ما أَصابَكَ مِن حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ ۖ وَما أَصابَكَ مِن سَیِّئَةٍ فَمِن نَفسِكَ ۚ وَأَرسَلناكَ لِلنّاسِ رَسولًا ۚوَكَفىٰ بِاللَّهِ شَهیدًا»
عصای موسی، ص ۱۱۰
«انجمن آنتی شبهات»
《لذت داشتن عقاید و باورهای تحقیقی را با ما تجربه کنید.》
یک دیدگاه